Εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο που σίγουρα θα ήθελα να μάθω την ερμηνεία του. Συνήθως δεν το κάνω, αυτό όμως ήταν ξεχωριστό. Εντωμεταξύ, χωρίς αυτό το κομμάτι να είναι το όνειρο, εχθές το απόγευμα κιόλας ένοιωσα ένα παράπονο που η γιαγιά μου η οποία πέθανε πριν από 8 μήνες έχει να με επισκεφθεί στον ύπνο μου πολύ καιρό. Χωρίς να καθυστερώ παραπάνω, αρχίζω. Ήμασταν στο αμάξι του πατερα μου, με τον πατέρα μου οδηγό, εμένα και την γιαγιά μου επιβάτες (και καλά ήταν ζωντανή) και οδηγούσαμε για να επιστρέψουμε πίσω στο χωριό. Ξαφνικά, παρατηρώ πως ο δρόμος (γεμάτος στροφές γιατί για να πάμε στο χωριό περνάμε από τον Χωρτιατη που ως γνωστόν έχει στροφές) είναι χωματόδρομος και σε μια στιγμή στενεύει ώστε να μην χωράει το αμάξι να περάσει, αλλά εκτός αυτού, είχε μια ανηφοριτσα από χώμα (σαν μικρός γκρεμός) περίπου 1,80 ύψους αλλά κάθετη ωστε να μην μπορείς να την σκαρφαλώσεις. * Να προσθέσω πως η ανηφοριτσα δεν ήταν σαν μακρύ τείχος γιατί από πάνω ήταν η κορυφή του βουνού και κάτω ήταν δέντρα (και στην πραγματικότητα περνάμε από τα δέντρα αυτά), άρα το πλάτος ήταν περίπου 1,5 μέτρο.
Ο πατέρας μου εκεί αφήνει το αμάξι και αποφασίζουμε να το πάρουμε με τα πόδια ως το χωριό. Εκείνος σκαρφάλωσε την ανηφοριτσα και προσπάθησα να ενεβω και εγώ, αλλα δυσκολεύτηκα (αν προσπαθούσα ακόμη λίγο θα τα κατάφερνα) . Μετά θυμήθηκα όμως ότι η γιαγιά μου ήταν ανήμπορη να το κάνει αυτό, ωντας 81 ετών με διαβήτη 40 χρόνων. Εγώ, προσπάθησα (επιτυχώς) να σκαψω με τα χέρια μου σκαλοπάτια πάνω στο τοιχακι (μανιωδώς εσκαβα) για να βοηθήσω την γιαγιά μου να το ανέβει. Εκεί ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι το τοιχακι ήταν εύκολο να το ανέβω εγώ (οντως τώρα ήταν γελοίο να το ανέβω πλέον. Ξαφνικά η γιαγιά μου λιποθύμησε και ο πατέρας μου με συμβούλεψε να βάλω το πρόσωπο της σε πάγο (επειδή και καλά είχε χιονίσει). Η γιαγιά μου αφού ξύπνησε μου είπε να την αφήσουμε εκεί και ότι δεν μπορούσε να το κάνει αυτό, ότι θα πέθαινε. Εγώ στην ιδέα ότι υπήρχε περίπτωση να την χάσω της είπα κάτι πολύ περίεργο : να πεθάνεις? Εγώ έχεις ιδέα ποσο είχα στεναχωρεθηθει όταν σε είχα δει την πρώτη φορά μέσα στο φέρετρο νεκρή? Και μάλλον δάκρυσα λίγο. Με την άκρη του ματιού μου είδα τον πατέρα μου να έχει δάκρυα λύπης στα μάτια του. Στην τελική είχε κατέβει και ο πατέρας μου από την ανηφόρα γιατί δεν γινόταν να αφήσουμε την γιαγιά μου μόνη της κάτω από ένα δέντρο, έξω από το αμάξι έτοιμη να λιποθυμήσει και στην χειρότερη περίπτωση πεθάνει. Εκεί το όνειρό κάπου τελειώνει αλλά ήθελα να σας πω (μετά από μια έρευνα του τι σημαινει αν δεις έτσι κακοτραχαλο χωματόδρομο) ότι θα μπορούσα να το ανέβω αυτό το τοιχακι. Δεν το έκανα, προσπαθώντας να βοηθήσω την γιαγιά μου αλλά θυμάμαι ότι είχα σκεφτεί το ποσο εύκολο ήταν. Έχω ανέβει εται μικρά τοιχακια (όπως και γκρεμούς) και ήξερα ότι κια μετά από τα σκαλοπάτια που είχα προηγουμένως φτιάξει θα μπορούσα να το ανέβω.
