Είμαι γυναίκα 43 ετών.
Είδα ότι καθόμουν με την παρέα μου σ έναν κήπο εξοχικού και τρώγαμε ώσπου ξαφνικά είδα να πετάει ένα πανεμορφο πουλί με χρυσά ματιά.
Προσγειώθηκε δίπλα μου και είδα ότι ήταν μεγάλο, λευκό με ροζ και γαλάζιες φτερούγες.
Το κοίταζα κ ήθελα να το χαϊδέψω όμως φοβόμουν μη φύγει.
Τελικά κάθισε να το χαϊδέψω κ το πήρα στα χέρια μου.
Ήθελα να το ταισω αλλά δεν ήξερα τι τρώει κ είπα στον φιλο μου να μου δώσει πρώτα λίγο κρέας, δεν το έφαγε και του έδωσα μετά μουσκεμενο ψωμί, έφαγε αρκετο.
Δεν έφευγε από την αγκαλια μου όμως εγώ έπρεπε να φύγω γιατί με φώναζε η μανα μου.
Έτρεχα να βρω μέρος να το κρύψω από τις γάτες.
Τελικά με τα πολλά βρήκα και ζήτησα σε ένα κορίτσι που ζούσε εκεί να το προσέχει μέχρι το άλλο ΣΚ που θα ξαναπήγαινα.
Το κορίτσι ήταν με σύνδρομο Down αλλά την εμπιστευομουν.
Μετά έψαχνα το αμαξι της μανας μου (δεν οδηγεί στην πραγματικότητα) αλλά δεν το έβρισκα πουθενά.
Απελπισμένη ξαναμπηκα στο σπίτι και είπα ότι τουλάχιστον δε θα φύγω κ θα φροντίσω εγώ το πουλάκι.
Μόλις μπήκα μέσα είδα τη μαμά μου που μου ειπε οτι δε θα φύγουμε τελικά κ ξύπνησα.
