Είδα ότι ήμουν στην θάλασσα. Απέναντι μου στεκόταν ο συνάδελφος μου και κρατούσε μπροστά του το παιδί του με νοητική στέρηση και έβλεπε προς εμένα. Ήμουν χαρούμενη γιατί με κραυγούλες κατάφερα να επικοινωνήσω με το κορίτσι του και ήταν σαν να σιγοτραγουδούσαμε.
΄Οπως τους μιλούσα εξαφανίστηκαν από μπροστά μου. ΄Ηταν σαν να τους ρούφυξε ο βυθός. Είπα σε κάποιο να βουτύξω να τους βγάλω και μου είπε όχι μην το κάνεις θα σε τραβήξει και σένα ο βυθός. Μετά βγήκα έξω και κάλεσα βοήθεια. Είδα μια πυροσβεστική να φθάνει.
Σε λίγο ήμουν απέναντι από την θάλασσα σε ένα ύψωμα και είδα τον CEO της τράπεζας που εργάζομαι να ανεβαίνει από μια σκάλα προς εμένα.
΄Ηθελα να του πω ότι έχασα ένα συνάδελφο και το παιδί του σήμερα και ότι δεν θα μπορούσα να κάνω το δείπνο που τον είχα προσκαλέσει. Αλλά δεν τον πρόλαβα και με προσπέρασε και χάθηκε.
Στα σκαλιά είδα να ανεβαίνει ένας κουμπάρος μου (πρώην αξιωματούχος συνάδελφος μου με τη γυναίκα του).
Μετά είδα να ρωτώ τον σύζυγο μου, που πήγε στην κηδεία, αν εξήγησε στην σύζυγο του πεθαμένου συναδέλφου μου, ότι δεν ήμουν καλά και γι αυτό δεν πήγα στην κηδεία.
