Add new comment

Ειδα βραδυ Σαββατου προς ξημερωμα Κυριακης οτι βρισκομουν σε ενα πολυ ομορφο σπιτι,ευαερο,ευηλιο ισως να ηταν κ βιλα.
Αυτο το σπιτι βρισκοτα διπλα στη θαλασσα.Καθως ξυπνησα το πρωι,στο ονειρο παντα,διεκρινα λιγους αγνωστους ανθρωπους στα μπαλκονια,αναρωτιομουν πως μπηκαν στο σπιτι,ειδα και τον πατερα μου,ο οποιος εχει φυγει απο την ζωη,μαλλον και τον αδερφο μου ειδα,ο οποιος ειναι εν ζωη,ολοι βρισκοντουσαν σε μια εγρηγορση,υπηρχε μια ατμοσφαιρα αναστατωσης γενικοτερης,σαν κατι να ειχε συμβει.
Ημουν μετα τον υπνο σε μια συγχυση και ειχα μεγαλη απορια για το τι ειχε συμβει.
Οταν κοιταξα εξω,η απο το παραθυρο η βγηκα στην αυλη,δεν θυμαμαι,το θεαμα που αντικρυσα ηταν τρομερα οδυνηρο.
Εκατονταδες νεκρα περιστερια κειτονταν διπλα στη θαλασσα,ενωμενα σε μια αμορφη μαζα σαν ενας μικρος λοφος.
Τα πουπουλα τους,ολων,ειχαν ενα αστραφτερο και εκτυφλωτικο καταλευκο χρωμα σαν του χιονιου.
Εμαθα οτι δυο κακοβουλα ατομα,τα οποια γνωριζω στην πραγματικοτητα αλλα εχω να τα δω πολλα χρονια,ζουν επαρχια,τα δηλητηριασαν για να με εκδικηθουν,λεει,για κατι που τους ειχα κανει.
Ημουν σε συγχυση και δεν θυμομουν εαν οντως τους εκανα κατι,τι ηταν αυτο και κυριως αν ειχε τοσο βαρυτητα ωστε να κανουν αυτη την πραξη.
Ενιωσα μια τετοια οδυνη στον υπνο μου,εναν απεριγραπτο ψυχικο πονο γιαυτα τα περιστερια σαν να ηταν κατι που μου ανηκε και το λατρευα.
Ηταν τετοια η οδυνη που δεν περιγραφεται με λεξεις.Ενιωσα εναν ανειπωτο πονο και μια αδικια εις βαρος αυτων των αγνων,ανυπερασπιστων,αγγελικων πλασματων.
Η τελευταια σκηνη,ειναι οτι καθομασταν με τον πατερα μου,κοντα στο σπιτι,εξω,σχεδον διπλα στην θαλασσα,σε δυο καρεκλες,ο ενας διπλα στον αλλον οταν εμφανιστηκε στον ουρανο,ενα απιστευτα μεγαλο σμηνος,λευκων περιστεριω,ισως να ηταν και εκατο φορες πιο μεγαλο απο το νεκρο σμηνος.
Καλυψαν τον ουρανο σε ολο το φασμα του,σαν να μην υπηρχε ουρανος κ να αντικαθησταθηκε απο κατασπρα περιστερια.Ενω μεσα μου ηξερα πως ηταν περιστερια,δεν εμοιαζαν παρα πολυ,γιατι ηταν λεει,το προσωπο τους λιγο διαστρεβλωμενο απο τον βαθυ πονο για τον αδικο χαμο των αλλων περιστεριων.Επισης διεσχιζαν τον ουρανο με ιλιγγιωδη ταχυτητα.
Γυρισα και ειπα στον πατερα μου,με τον οποιο ειχαμε μεγαλο ψυχικο δεσμο οσο ζουσε,μπαμπα,βλεπεις πως πενθουν τα περιστερια για τον αδικο χαμο των συντροφων τους και αυτος κουνησε καταφατικα το κεφαλι..
Αυτα..
Σας ευχαριστω πολυ που με ακουσατε.
Περιμενω με ανυπομονησια την απαντηση σας.