Add new comment

Ειδα προθτες να βρίσκομαι σε ένα πολυδαίδαλο κτήριο μαζί με τη μητέρα μου (που όμως δεν ήμουν μαζί της ως κόρη της), για την οποία ειχαμε πάει εκει σε ένα τμήμα που ήταν τάχα νοσοκομείο. Αρχικά έμοιαζε το τμήμα εκείνο του πολυδαίδαλου κτιρίου με πλατό εκπομπής και είχε κόσμο χαμογελαστό και κάπου εκεί ανάμεσα στον κόσμο μία φαλακρή γυναίκα χαμογελαστή και εκείνη. Καθώς έστριβα τα μάτια μου βγήκα από εκείνο το μέρος και περιπλανήθηκα στα υπόλοιπα. Το ένα ήταν αεροδρόμιο, το άλλο ήταν αίθουσα δικαστηρίου όπου δικάζονταν μία υπόθεση και ένα άλλο ήταν κάτι σαν αστυνομικό τμήμα. Συνεχώς ανεβοκατέβαινα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Κάποια στιγμή βλέπω τη μητέρα μου, με ένα τετράγωνο - ας το πω - κασόνι και μου είπε: "Άντε πάμε" και ρίχνοντας μία ματιά στο κασόνι, είδα ένα ροζ πλεκτό που τάχα σκέπαζε το νεογέννητο. Καθώς κάναμε να φύγουμε τη ρωτούσα συνεχώς, πως έγινε τόσο γρήγορα, και τι ώρα μπήκε μέσα και τι ώρα τη βγάλανε χωρίς να παίρνω απάντηση. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας γιατρός και ζήτησε να εξετάσει το νεογέννητο μωρό. Η μητέρα μου πήγαινε κάτι να ψελλίσει, αλλά ο γιατρός τη σταματούσε αποφασιστικά. Σε μια στιγμή εκεί που το εξέταζε, βρήκε ένα σημείο κάτι σαν σπασμένο σπυρί κι άρχισε να το ζουλάει και να βγάζει αίμα. Ώσπου αφού έβγαλε το αίμα (εγώ είχα φρικάρει και έλεγα "αχ το καημενούλι" ) έμεινε ένα τεράστιο βαθούλωμα και έλεγε ο γιατρός σε όλη τη διαδικασία "αν το είχες πάρει στο σπίτι, θα είχε επιμολυνθεί" και "δε θα ζήσει", "μογγολίαση" "στην καλύτερη περίπτωση, θα θανατωθεί".... Το αίσθημα που μου άφησε το όνειρο ήταν δολοπλοκία, η πονηριά πλεγμένη από το πρόσωπο που εμφανίστηκε ως μητέρα. Τι ερμηνεία δίνετε εσείς;