Ομηρία στο super market
Ήμουν στο σούπερ με την οικογένειά μου, όταν φτάσαμε στο ταμείο συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να χαλάσουμε χρήματα, οπότε τους είπα να φύγουν και πως θα χαλάσω και θα πληρώσω εγώ.
Πήγα σε μια κοπέλα και της ζήτησα να μου κάνει ψιλά ( είχα πολλά 100αρικα και ήθελα 20αρικα) και με πήγε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γκρι με μια λευκή ταμειακή στη μέση.
Εκεί ήταν και ένα μικρό κορίτσι με μια μωβ σχολική τσάντα που ήθελε το ίδιο. Η κοπέλα μας γνώρισε και μας είπε να τα βρούμε μεταξύ μας. Κανόνισα τα χρήματα ώστε να ξεμπερδευει η μικρή και έμεινα με 10€ λιγότερα οπότε έψαχνα κάποιον να μου τα δώσει.
Περίμενα πίσω από τα ταμεία κάποιον υπεύθυνο όταν ακούσαμε κραυγές και πυροβολισμούς απ'έξω, έτρεξα να βγω από έναν μακρύ σχολικό διάδρομο με πολλές καγκελόπορτες οι οποίες έκλειναν μια μια πίσω μου.
Στο τέλος βρέθηκα αντιμέτωπη με μια γυναίκα που κρατούσε ένα όπλο και είχε μπροστά της δεκάδες άτομα στο πάτωμα, έβαλε και εμένα στη σειρά και μας μιλούσε.
Δεν βλέπαμε τι γινόταν έξω αλλά ακούγαμε φωνές πυροβολισμούς και εκρήξεις. Ξέραμε πως αν κουνηθούμε θα μας σκοτώσει.
Ξαφνικά εμφανίστηκε δίπλα μου ένας πρώην μου ο οποίος με καθησύχασε και μου μιλούσε ώσπου κάποιος φώναξε πως έχουν καραμπίνες και τρέξαμε όλοι μαζί πιο μέσα, πήγα πίσω από όλους, κολλημένη στα κάγκελα.
Κρατούσαμε την ανάσα μας και περιμέναμε μέχρι που ξεκίνησαν να μπαίνουν ένας ένας πρώην κατάδικοι , φορώντας μόνο παντελόνι με όπλα στα χέρια και πολύ άγρια χαρακτηριστικά. Όποιος κουνιόταν τον πυροβολούσαν.
Εφόσον είχαν ανοίξει οι καγκελόπορτες, όταν έφυγαν πήγα πιο μέσα, εκεί ένα κομμάτι του διαδρόμου ήταν η κουζίνα μου και δύο πολύ καλοί μου φίλοι. Στάθηκα μπροστά τους και ξεκίνησαν ξανά να περνάνε οι φυλακισμένοι.
Κάποια στιγμή ενώ περνούσε ένας με άκουσε που είχα βαριά ανάσα και έφερε ένα τρυπάνι δίπλα μου προσπαθώντας να με κάνει να φωνάξω και είπε. Πώς θα καθόμαστε δίπλα δίπλα ,ακόμα και αν πρέπει να καθόμαστε στα παράθυρα.
Επιτόπου ο ένας φίλος στριμωχθηκε στο παράθυρο, ο φυλακισμένος με γύρισε πλάτη και ξεκίνησε να ασελγει πάνω μου ενώ εγώ ακουμπούσα το μάτι που έκαιγε. Με παράδοξο ότι ούτε με πονούσε ούτε καιγόμουν ούτε φοβήθηκα για εμένα .
Ούτε εκείνη τη στιγμή ούτε καμία άλλη μέσα στο όνειρο!
