Ημουν λεει σ ενα νοσοκομειο και περιμενα γιατι και καλα κατι επρεπε να δωσω, να πληρωσω, δε θυμαμαι. . Τοσε μια νοσοκομα ηρθε να παρει αιμα σε κατι διπλανους, μα ακουσα εγω οτι ψαχνανε αιμα για καποιον ανθρωπο σε εγχειριση που κινδυνευε και της λεω ειμαι αιμοδοτρια, θα δωσω εγω (ειμαι και στη πραγματικη ζωη) και λεει ο γιατρος "οχι, αυτοι δεν ειναι του νοσοκομειου", κσι λεω, "εχω ρεζους θετικο!" (πανδοτης), και πεταγεται η νοσοκομα και λεει, "γιατρε, ειναι πανδοτης! να χασουμε τετοια ευκαιρια;;;"
Δεν απαντησε ο γιατρος, γιατι το ειχαν οντως αναγκη, και η νοσοκομα μου λεει, "αστον, εχει νευρα, φυσικα και θελουμε, θα σου πσρω εγω".
και μου βαζει τη βελονα της πεταλουδας κι ηταν παααρα πολυ λεπτουλα, ουτε που την καταλαβα. και ενα ασυνηθιστα μακρη σωλινακι και η σακουλα απ για το αιμα ψηλα, ενω μπαινει χαμηλοτερα. και σκεφτομουν, τι περιεργη αιμοδοδια ειναι αυτη.
Να μη σας τα πολυλογω, ηταν τοσο περιεργα βαλμενα ολα και τοσο διαφορετικα απ το κανονικο, που ενω η αιμοδοσια κραταει δεκα λεπτα, εμενα κρατησε ωρες. αλλαξε η μερα, τελειωσε η συναυλια και καλα στην οποια ηταν να παω, γυρισα ολη την πολη για δουλειες που ειχα, κι ακομα αιμοδοτουσα. κι οταν αλλαξε η μερα και ηρθε πρωι κοιταζα το φως και σκεφτομουν, "Θεε μου τι ομορφη μερα ξημερωσε!"
και ερχεται η κοπελα και μου λεει, "σας ευχαριστουμε για την υπομονη, μολις σωσατε εναν ανθρωπο" και ρωταω, "τελειωσα;" και κοιταω το σακουλακι και ηταν μισογεματο και μου λεει, "στασου" και κατι κανει και γεμιζει και το υπολοιπο και μου λεει "εδωσες, φτανει τωρα" και ερχεται ο γιατρος και με κοιταξε μ ευγνωμοσυνη και ετρεξε μεσα να κανει την εγχειριση. Και γω σκεφτομουν πως τωρα θα ζαλιζομαι, μα δε ζαλιστηκα καθολου, και λεω θα ναι που την καναμε τοσο αργα. και σηκωθηκα κι εφυγα σαν χαρουμενη και ξαλαφρωμενη.
