Είδα πως με είχαν απαγάγει κάποιοι άνθρωποι όμως δεν είχαν κάνει καλή δουλειά και Σύνταγμα η αστυνομία θα με επερνε από το διαμέρισμα τους γιατί τους είχαν ανακαλύψει, όμως εκεί που θα ερχόταν η αστυνομία ήρθαν κάτι άλλοι άνθρωποι και είπαν πως θα με επερναν αυτοί και θα έκαναν καλύτερη δουλειά με την απαγωγή μου, όταν με πήραν με πήγαν σε μια μεγάλη πολυκατοικία όμως εγώ ξέφυγα και έτσι έβαλαν έναν σκοπευτή για να με σκοτώσει και να μην μιλησω, εν τέλη πήρα μια μπλε κουβέρτα και την σήκωσα πάνω από το κεφάλι μου να ανεμίζει για να μην βρει στόχο και κατευθύνθηκα προς τους γονείς μου που ήταν στην αυλή της πολυκατοικίας και καθοντουσαν σε ένα τραπέζι, όταν με είδαν δεν είχαν καμία αντίδραση και άρχισα να τους λέω τι είχε γίνει, κατάλαβα τότε πως έτρεχε αίμα από το αριστερό αυτι μου και την μύτη μου και άρχισα να έχω πονοκέφαλο.
Όταν η μαμά μου άκουσε τι είχε γίνει απλά μου είπε πως όλα είναι καλά και ήταν πολύ ηρεμη, μετά είπα στον παππού μου τι έγινε και είχε ένα ύφος θλιμμένο και ήταν έτοιμος να κλάψεις μα δεν έκανε τίποτα και τέλος όταν το είπα στην γιαγιά μου αυτή δεν με κοίταξε καν και δεν είπε τιποτα, είχε το τηλέφωνο στα χέρια της και σκέφτηκα να της πω να καλέσει ένα ασθενοφόρο μα όταν της το είπα έκανε πως δεν με άκουσε, το όνειρο τελείωσε με εμένα να φωναζω πως δεν θέλω να πεθάνω και πως είναι άδικο γιατί είμαι μικρή ακόμα και εκει όλα κινούνταν και κατευθυνομουν προς έναν γκρεμό που από κάτω είχε μια θάλασσα και μετά απλά ξύπνησα. Μέσα στο όνειρο εκεί που καθοντουσαν οι γονείς μου κάθονταν και μια σκιά ανθρώπου όμως δεν μπόρεσα να προσδιορίσει το φυλλο ή να καταλάβω το ποιος ηταν.
