Είδα ότι ήμουν με την κολλητή μου κι μια γνωστή μου που δεν συμπαθούμε κι πολύ -ωστόσο εγώ μιλάω μαζί της αραιά κι που. Ήμασταν λέει σε μια παραλία, με βράχια.. τα βράχια όσο ανέβαινες γίνονταν σκαλοπάτια. Σε κάθε σκαλοπάτι υπήρχε δεξιά ένα σύρμα με μικρές λάμπες (όπως είναι οι λάμπες του χρ. δέντρου, αλλά με σύρμα και αντί για τόσο μικρά λαμπάκια, κανονικές λάμπες αλλά σε πολύ μικρό μέγεθος. Όχι πολλές! Ήταν λίγες σε μεγάλη απόσταση) Ακολούθησα τα λαμπάκια (κι πίσω μου οι άλλες) και τα σκαλιά μας έβγαλαν σε ένα μεγάλο τετράγωνο παλιό κτήριο -που επειδή ήταν σκοτάδι δεν μπορώ να δω πολλά- γύρω γύρω είχε σίδερα. Κοίταξα τον κτήριο κι αμέσως το βλέμμα μου πήγε σε κάτι φοβερό. Εκεί, μπροστά και δεξιά -όπως βλέπουμε το κτήριο- ήταν μια γυναίκα με λευκό (κατά 70%) φόρεμα, το κεφάλι της σκυφτό, τα χέρια της πίσω και στεκόταν όρθια χάρη σε μια μεγάλη, χοντρή, μακριά αλυσίδα που έρχονταν από ψηλά διαφωνία προς τον λαιμό της. (Χαρακτηριστικά η αλυσίδα μου έμεινε πιο πολύ) Τα κορίτσια την κοίταξαν και έφυγαν, εγώ -για κάποιο λόγο- πριν φύγω είδα πάνω αριστερά έναν πάτερ (παπά) να κοιτάζει από ψηλά για να δει ποιοι ήρθαν/τι γίνεται (είχε τσιμέντο κανονικά και ήταν εκεί) κι αφού είδε ότι φεύγαμε άρχισε να φεύγει. *Δεν ήταν στο κτήριο* και μόλις τον είδα, έφυγα τρομοκρατημένη. Δεν έγινε τίποτα μετά. Όλα ήταν ήσυχα, εννοώντας ότι δεν με «κυνήγησε» κάποιος φεύγωντας.
