Ήμουν μαζί με αλλά τέσσερα άτομα σε ένα γνώριμο κτίριο και θέλαμε να ανέβουμε από τις σκάλες, δυο από τα άτομα δεν ήθελαν και έκατσαν κάτω, αρα πλέον είμαστε τρεις που ανεβαίνουμε τα σκαλιά.
Οι σκάλες αυτές είναι περισσότερες από το κανονικό και έτσι γυρίζει η μια κοπέλα και μας λέει πως δεν μπορεί άλλο και θα κατέβει να βρει τα αλλά παιδιά. Πριν φύγει όμως γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει, «θα τα πούμε».
Συνεχίζουμε πλέον εγώ και άλλη μια κοπέλα. Φτάνουμε σε ένα χώρο με έντονο λευκό φως που έμοιαζε με γραφεία εταιρίας.
Μπαίνουμε σε ένα γραφείο και είναι ο διευθυντής, εκείνη την στιγμή η κοπέλα μου λέει πως ξέχασε την ζακέτα της κάτω, όταν της είπα να πάμε να την πάρουμε μαζί εκείνη αρνήθηκε λέγοντας μου πως θα κάτσει με τον διευθυντή ο οποίος χαμογέλασε.
Έτρεξα στις σκάλες να πάρω την ζακέτα της, μόλις έφτασα ένα παιδί από εκείνα που είχαν καθίσει κάτω μου λέει πως η φίλη μας είναι μόνη της πάνω και πως πρέπει να τρέξω.
Πανικόβλητος ανεβαίνω τις σκάλες και μόλις έφτασα πάνω και μπήκα στο γραφείο αντίκρισα τον διευθυντή να βάζει χέρι στην κοπέλα και εκείνη να κλαίει.
Έτρεξα εγώ και με μια κλωτσιά τον πέταξα κάτω από το παράθυρο. Εκείνη τη στιγμή ανέβηκε η κοπέλα που μου είχε πει πως θα τα πούμε, με πήρε αγκαλιά και μου ψιθύρισε στο αυτί «σου είπα πως θα τα πούμε».
Το όνειρο τελειώνει με εμένα να κοιτάζω την κοπέλα που μόλις έσωσα και εκείνη να με κοιτάζει στα μάτια σαν να προσπαθεί να μου πει Ευχαριστω.
